हजारौका मनमा हजारौ सपना हुन्छन् । सपनाका सयौ क्रमहरु उतार चढाव भईरहन्छन् । एक मान्छेका एक सपना मात्र भए पो पुरा हुने सम्भावना हुन्छ । एकका अनेक सपनाहरुले मान्छेलाई राजधानीको असनमा हराएको जस्तो अलपत्र पार्देछ ।
हाम्रो देशका अधिकाश युवाहरु विदेशिने होडबाजीमा रहन्छन् । राम्रो घरानाका राम्रै देशमा अनि बाँकी रहेकाहरु छानी छानी । त्यो छानेर जाने देशहरुको श्रेणीमा गल्फ पर्दछ । यहाँको नेपालीहरुको ओईरो पनि कम्ताको छैन । यहाँ स्थित नेपाली नियोगका प्रथम सचिव रामकाजी खड्काका अनुसार झण्डै ६००/७०० को अनुमानित नेपाली युवाशक्ति यतैतिर पस्दैछन् रे ।
यो कुरा साधारण होला । अनि यसको प्रतिउतर पनि त्यतिकै सहज । देशमा रोजगार छैन, के गर्नु त ? भोकै मर्नु भएन । आफु त जे होला सो होला । तर परिबार ! अलेतियामा हजुर आरामै भनेर हात समाएका मोरङ्गका विष्णु दाहालसँग एकघण्टा अपरिचित हुलमा चिया पिएर गफिए पश्चात सहज जवाफ पलाएको थियो । यो विष्णु दाहालहरुको बाध्यता यहीबाट चुलिन्छ । अनि मौका नताकीकन ८० हाती अंकित कागज बुझाएर जीन्दगी चलाउन हुतिनु परेन त ? अनि बाबु नी ? ४५ नाघेका दाहालको प्रश्नको जवाफ दिन पाईन किनभने उता सँगै मस्जिदमा हुल समेटिएको तस्वीर उतार्न बिदा भएँ । शायद त्यो समय रातको झण्डै ११ बजेतिर हो ।
लगभग त्यहाँबाट मध्यरातको २ बजेतिर फर्किदै थिए । चार/पाँच जनाको समुह भेटे । बाटो गफिएर काटिन्छ नी भन्ने स्वार्थमा म बोल्न खोजे । मजाले बोलेर अघि बढ्यो । नेपाली मित्रहरु रातको रोजगारका लागि एक कामको ठेक्का लिएका रहेछन् अनि त्यही काम गर्न हिडेका रे । यो गजबको अबसर भयो । मेरो आँखामा नयाँ दृश्य आयो । यही मौका हो पैसा सजिलै कमाइन्छ भनेर विदेशिनेहरुका लागि सन्देश भनेर उनीहरु सँगै लागे कार्यस्थल तिर । अनुरोध गरेर त लग्यो तर तस्वीरको अनुमति अर्थात मित्रहरु राम्रो सँग बोल्न चाहनु भएन । तस्वीर खिचेको देखेपछि काम पनि रोके उनीहरुले । अनि दर्जन अनुरोध गर्दे हाम्रो दुखको सन्देश गयो पो अरु आउँदैन त यसै गरि काम गर्ने भन्दै निकै तस्वीरहरु उतारे । तर उनीहरुका मिहिनेत र ईच्छालाई सम्मान गर्दे बिना प्रकाशमा तस्वीर लिए । जसमा मेरा पाठकलाई तस्वीर अस्पस्ट भएको अनुभव हुनेछ ।
कतिपय तस्वीरहरु सान्दर्भिक र राम्रा खिच्न सके । तर ती तस्वीरहरु मैलै अर्काे पालीको लागि साँचेको छु । यहाँ राखेको यो तस्वीर श्रृंखलाले मैलै एक स्तम्भ भत्काउन एक मिहिनेती पाखुराले गरेको बल देखाउन खोजेको मात्र हुँ । यसको बारेमा एक लेख तयार गर्देछु । चाँडै नै सम्पुर्ण विवरण सहित तपाईहरुले पढ्न पाउनु हुनेछ । यो कुरा कोरिरहँदा मलाई एक अपरिचित तर नेपाली माटोको आफ्नै साईनो पर्ने जो महिना दिन अघि उमसाईडको मेडिकलमा भेटेका थिए । उनले भनेका थिए । सर खुब पैसाका रुख होलान् अनि निकै पैसा फल्दोहोला भनेर बिदेश आईयो । यहाँ पैसा यस्तै हो खजुर पो खुब फल्दोरहेछ ।
कतार जारी छ…
MERO NAME AKASH TAMANG HO ANI MERO GHAR NIJGADH 3 BARA NARAYANI NEPAL MA HO ANI MALAI YO KATHA DHARAI MAN PARYO ANI TAPAILAI CHAI KASLE SIKAYAKO HONI BHANUNA HAI ? ani tapale bhaneko kura pani sahi ho bidesma paisakom bot chhaina yo kura sahi ho bidesma kati dukha garnu parchha nepal ma basnelai k thaha cha ra bidesko kura
AKASH TAMANG NIJGADH-3 BARA NARAYANI NEPAL
MA TIMILAI MAYA GARCHHU ANI MERO TAMANG LAI MAYA GARCHHU
hi i really likee thia KATHA so please keep gonnThank you for KATH From AFGHANISTAN JOYCE Anil kc
I appreciate ur writing but sorry to say it is not different than hundreds of articles published in “Satya Katha” or “Tathya Katha” in Nepal. Human Migration is as older as human itself. Human being, searching for new opportunities always tries to find new horizons. Guys let’s be realistic and Practical. Let’s not forget we are feeling proud sitting in Nepal coz Nepalese economic is surviving on Remmitance. Everyday atlest one Nepalese dies abroad, let’s not humiliate his sacrifice. It would have been better if he could stay in his own country. But if all the Nepalese abroad came back to Nepal at the moment, we’ll be facing another “Griha Yuddha” for sure. I’m not in the fever of Remmitance Economics, but it is a ground reality.
It would be great if Nepalese abroad come back to Nepal with Skills and some “Artha”, not HIV and other disease. And it would be nice to read if we find stories of Struggle in a positive way, like Debendra Bhattrai is doing in Kantipur. Ya I know it’s not easy to work in the situation our brothers are doing there. They are the real Heroes of Nepal.
Waiting forward to see the Pictures.
Subin, your opened a great series. Looking forward to next part of this series. Nepalese go to foreign country out of compulson, not because they want. There is not much a choice in Nepal for those with no access capital and with no connection to power brokers. The great country of Nepal will come back big – not to worry.
Nepali go to foreign land to earn if can’t they returns back saying its worth less. If they earn more they like to forget they are Nepali and feel proud being NRN. Every ones mind changes as their status.
Its true man and well said. It is better to start doing something good in home town itself. Hope your second round will come soon.
thanks Subin, I earn million dollars a year but not a penny to help Nepal
therefore nepal is still poor, old, rudimentary 500 years back from modern world because all Nepali slaves to foreign countries could not earn enough to change Nepalese lives